Begin november lag er een duwvaartboot pal op mijn favoriete stek aangemeerd en het zou onmogelijk zijn om er te vissen. Dat was wel flink balen, want ondertussen zat ik weer een weekje of vijf te blanken en net nu de omstandigheden om een vis te vangen goed zijn, is de stek onbevisbaar.
Plan B leek nu klaar voor uitvoering. Een nachtje op een druk bevist water met een bijzonder goede populatie zou m’n uitvalsbasis worden. Tenminste, zo had ik gehoopt. Bij aankomst aan het water kan ik alleen maar vaststellen dat er veel volk aan de slag is. Dat er ook al enkele nachten met temperaturen onder nul gepasseerd zijn is te merken aan de vangsten. Iedereen klaagt over het uitblijven ervan. Slechts één vis had zich het voorbije weekend laten strikken. Waarschijnlijk zou het beter zijn om wat te wachten tot de watertemperatuur wat stabieler is om hier aan de slag te gaan. Hier zou ik dus niet gaan vissen.
Best wel frustrerend hoor. Een ganse periode had ik het razend druk op mijn werk, en nu ik eindelijk eens een dagje vrijaf heb én rustig zou kunnen vissen zit alles tegen!
Tijd voor plan C dus. Een half uurtje blazen op de autosnelweg leidt mij naar een water waar ik ooit m’n karperhart sneller voelde kloppen. Een plaats waar ik spannende momenten beleefde en mijn vissersinstinct het volledig overnam en primeerde op “normaal” menselijk gedrag. Ondertussen heb ik het op dat water wel gezien en is de magie verdwenen. Ik ben, in tegenstelling tot wat velen denken, echt wel een gevoelsvisser. Naar mijn gevoel heb ik op dit water niks meer te zoeken. De zon gaat langzaam onder, en ik weet dat er nog maar weinig opties zijn. Of toch, nog eentje!
Een klein maar schattig watertje ligt op een boogscheut van waar ik mij tijdens de zonsondergang bevind. Ik besluit om enkel wat te voeren en pas de volgende ochtend te gaan vissen. Voorzichtig werp ik met een throwing stick enkele “the secret” boilies tussen de overhangende takken. Als gevolg van de dalende watertemperatuur moet ik ook hier rekening houden met de mindere activiteit van de karpers. Wat dat betreft weet ik dat de gebruikte boilies niet snel voor verzadiging zullen zorgen. “The secret” is namelijk een boilie die door zijn samenstelling ideaal inzetbaar is tijdens de koudere periodes. Niet dat je er in de zomer niks mee zou vangen, hoor. Integendeel, tegenwoordig gebruik ik deze boilie, met volle tevredenheid, het ganse jaar door.
Als ik de volgende ochtend weer aan de waterkant arriveer, staan er tweehonderd kilometers op de teller van m’n oude bestelwagen. De hoogste tijd om eindelijk eens een lijn nat te maken!
Ik wil zo dicht mogelijk tegen een diepe oever, onder de overhangende struiken, vissen. Omdat ik geen voerboot meer heb, heb ik mijn montages aangepast om discreet en toch accuraat te kunnen vissen.
Een inline-lood waarvan de harde plastic tube is verwijderd zit op een contour leadcore leader gemonteerd. Om het lood op z’n plaats te houden en voor een goede inhaking te zorgen heb ik een leadcore backstop bead gemonteerd.
De onderlijn bestaat uit amper 12 centimeter gecoat onderlijnmateriaal waaraan een stronghold longshank bevestigd is. Een “secret” pop up wordt rechtstreeks op de hair geplaatst. De hair wordt op z’n plaats gehouden door een blowback ringetje. Om het geheel extra attractiviteit mee te geven bevestig ik een klein pva netje gevuld met “365” pellets op de haak. Simpel én efficiënt!
De eerste worp is meteen goed en het lood belandt met een dof plonsje vlak voor de overhangende takken.
De tweede hengel wordt in een dieper gedeelte gevist. Hopelijk kan ik hier een vis verrassen die het trager afkoelende diepe water opzoekt.
Een snowman vormt op deze hengel een prima aasaanbieding. Op de iets zachtere bodem voorkomt de pop up dat de gewone boilie te ver zou wegzakken. Ook hier weer een klein netje met “365” pellets om het geheel af te werken.
Her en der verspreid ik nog enkele boilies maar omdat ik toch zo weinig mogelijk kabaal wil maken voer ik de meeste boilies in de takken, zodat ze door de twijgjes in het water belanden. Bijna geruisloos vallen de meeste fluo roze bolletjes in het water. Dit moet wel goed komen…
Lang moet ik niet wachten voor de eerste aanbeet komt. De top van de hengel die het dichtst bij de overhangende struiken ligt wordt kromgetrokken en nog voor de beetverklikker een piep geeft, gris ik de hengel uit de steunen. Even is het drillen op het scherpst van de snee om te beletten dat de vis zich in de takken vast zwemt.
Als ik juist voor enkele dode takken een kolk zie verschijnen weet ik dat de vis zich gedraaid heeft en ik de strijd zal winnen.
Niet veel later zwemt een kastanjebruine spiegel rondjes onder de hengeltop. Als ik uiteindelijk de vis in het schepnet heb, weet ik dat het een behoorlijk exemplaar betreft. Een mid-dertiger, op z’n minst.
Verbaasd over z’n schoonheid en afmetingen graaf ik in m’n geheugen om uit te zoeken of ik deze vis al eerder ving. Volgens mij is dit er één die telkens de dans ontspringt. Ik ben dus dolgelukkig omdat dit een voor mij onbekende vis is.
Zodra deze breedrug weer veilig z’n rondjes zwemt voorzie ik de hengel van een nieuwe onderlijn, plaats weer een pva netje met “365” pellets op de haak en gooi weer in. Ook ditmaal landt het lood precies waar ik het wil. “Bang on” vlak voor de overhangende takken.
Tegen de middag breekt een flauw zonnetje door de laaghangende bewolking en besluit ik om m’n hengel uit het diepere gedeelte weg te halen en een stuk ondieper te vissen. Dat de invloed van de zon vissen op het ondiepe lokt, bewijzen de twee kleine schubjes die kort na mekaar een fout maken door de snowman op te pikken.
Zo zie je maar dat er soms niet veel nodig is om wat actie te forceren. Als je de middelen die je ter beschikking hebt maar goed inzet.
Halverwege de namiddag is het de hoogste tijd om huiswaarts te keren. De plicht roept. Er moet namelijk nog gewinkeld worden en omdat Annelies vandaag wel moet werken speel ik goede huisvader en zorg dat er eten op tafel staat wanneer zij van een lange werkdag thuiskomt.
“Schat, jij hebt zeker wat gevangen, niet? Ik zie gewoon aan je gezicht dat je tevreden bent,” zegt ze wanneer ze de keuken inloopt.
En of ik tevreden ben!
Geert Ooms
Posts
No comments:
Post a Comment